مطالعه میوز در چند گونه دیپلوئید از سولانوم¬های غده¬دار

چکیده:

    سیب‌زمینی به عنوان چهارمین محصول غذایی عمده، دارای گونه‌های وحشی مختلفی است که منبع مهم تنوع ژنتیکی برای اصلاح این محصول  هستند. تلاقی گونه‌های مختلف سیب‌زمینی اکثراً به علت تفاوت سطوح پلوئیدی و عدد توازنی آندوسپرم دارای مشکلات خاصی است. تلاش برای تلاقی گونه‌های مختلف سیب‌زمینی به منظور انتقال صفات مطلوب به سیب‌زمینی زراعی حائز اهمیت است. شناسایی گونه‌هایی که واجد جهش های میوزی بوده وتولید گامت‌های کاهش‌نیافته می‌نمایند به عنوان یک روش مناسب برای سازگاری تلاقی­های بین گونه‌ای است. در این تحقیق دو گروه از گونه­های مختلف سیب‌زمینی دیپلوئید با دومنشا جغرافیایی و ژنوم متفاوت  (گونه­های مکزیکی   S. bulbocastanum و S. pinnatisectum  و آمریکای جنوبی  S. velardeii،  S. neocardenesii  ،  S. commersonii و S. chacoense) به منظور مطالعه‌ی مراحل میوز و ثبت ناهنجاریهای احتمالی تقسیم میوز مورد بررسی قرار گرفت. برای اینکار جوانه‌های گل در اندازه‌های مختلف برداشت و از نظر جفت شدن کروموزوم‌ها، جهت‌یابی دوکها در تقسیم دوم، تولید گامت‌های کاهش نیافته، کروموزوم‌های تاخیری و وجود ریزهسته در اسپوراد مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان داد که گونه‌‌های S. bulbocastanum،  S. pinnatisectumو  S. neocardenesii دارای توانایی تولید گامت n2 و گونه‌‌های S. commersonii،  S. velardeii و S. chacoense فاقد این قابلیت می‌باشند. مقایسه دو گروه جغرافیای نشان داد که گروه مکزیکی توانایی بیشتری نسبت به گروه آمریکای جنوبی در تولید گامت n2 دارد. همچنین مقایسه‌ی دو گروه بر اساس EBN حاکی از این بود که گروه EBN1 نسبت بیشتری از تولید گامت n2 را نشان داد. تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه از نظر درصد رنگ‌پذیری و جوانه‌زنی گرده وجود نداشت و این صفت تحت تأثیر مکان جغرافیایی و EBN نبود.