بررسی تاثیر افزودن پلی متیل هیدروسیلوکسان و نانوذرات اکسید کروم بر خواص ضد خوردگی پوشش پلیمری پلی وینیل بوتیرال
چکیده:
|
فولادهای St37 علی رغم کاربردهای گسترده ای که دارند، در برابر خوردگی مقاوم نیستند. یکی از بهترین راهکارها برای جلوگیری از خوردگی این فولادها، استفاده از پوشش پلیمری محافظ ضدخوردگی است. در این پژوهش، ابتدا تاثیر پلی متیل هیدروسیلوکسان(PMHS) با سه مقدار متفاوت 3-1میلی لیتر بر روی پوشش پلیمری پلی وینیل بوتیرال(PVB) اعمال شده بر روی فولاد St37 به روش پوششدهی دورانی بررسی شد. سپس خواص تمامی پوششها ، به ویژه پوشش با 3میلی لیتر پلی متیل هیدروسیلوکسان مورد مطالعه قرار گرفت.در مرحله بعد، نانوذرات اکسید کروم با چهار مقدار متفاوت2، 5/1 ، 1، 5/0 (درصد وزنی) به محلول پوشش پلی وینیل بوتیرال حاوی 3 میلی لیتر پلی متیل هیدروسیلوکسان افزوده شد. پس از اتمام این مرحله نیز، با بررسی خواص پوششها، 2درصد وزنی نانوذرات اکسید کروم به عنوان مقدیر بهینه مشخص شد. آنالیزهای مختلفی بر روی پوششها انجام گرفته است که به چند مورد اشاره میشود: پراش اشعه ی پرتو ایکس برای آنالیز فازی پوششها ، میکروسکوپ الکترونی روبشی برای بررسی مورفولوژی نمونههای بدون پوشش و پوشش داده شده و آنالیز های مربوط به خوردگی (پلاریزاسیون تافل و پتانسیل مدار باز در محلول 5/3درصد وزنی سدیم کلرید). |
نتایج پراش اشعه ی پرتو ایکس نشان داد نانوذرات اکسید کروم تأثیری بر ساختار آمورف پوشش پلیمری ندارد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان دادند پوشش PVB-3PMHS دارای سطحی صاف و متراکم است که به تدریج بر اثر افزودن نانوذرات اکسید کروم به علت تجمع نانوذرات یکنواختی خود را از دست میدهد.نتایج آزمونهای خوردگی نشان دادند پوششهای PVB-3PMHS و PVB-3PMHS-2Cr2O3 دارای بیشترین مقاومت در برابر خوردگی نسبت به سایر پوششها با پتانسیل مدار باز 574/0- و521/0- ولت و پتانسیل خوردگی486/0- و 454/0- ولت میباشند. جریان خوردگی این دو پوشش روند نزولی داشت. تنزل ازµA/cm2 1/50 به µA/cm2 38/9 در پوشش PVB-3PMHSبا افزایش میزان پلی متیل هیدروسیلوکسان از 1به 3 میلی لیتر و تنزل از µA/cm221 /5 به µA/cm252/0 در پوشش نانوکامپوزیتی با افزایش میزان نانوذرات اکسید کروم از 5/0 به 2 درصد وزنی.
|
|